[รีวิว] หลางตี๋ หมาป่าเหนือราชัน เล่ม 1

    [รีวิว] หลางตี๋ หมาป่าเหนือราชัน เล่ม 1

    *คำเตือน เนื่องจากผู้รีวิวอ่านแล้วไม่ชอบนายเอก แต่ขณะเดียวกันสิ่งที่เราไม่ชอบ อาจจะเป็นสิ่งที่คนอื่นชอบก็ได้ ดังนั้นถ้าอ่านความคิดเห็นของเราแล้วไม่เห็นด้วยก็ไม่ต้องคิดมาก พวกเราแค่ชอบต่างกันเฉยๆ แต่ถ้าไม่สบายใจจริงๆก็ผ่านรีวิวนิยายเรื่องนี้ไปเลยก็ได้ค่ะ

    ** ใครต้องการอ่านสปอย์ที่ตรงไปตรงมา ไม่มีความคิดเห็นส่วนตัว กดที่นี่ได้เลย

    ก่อนไปพูดถึงพระ-นาย ขอเวะมาหาพี่ชายพระเอกก่อนว่าหล่อมาก เก่ง ฉลาด คอยคิดเพื่อครอบครัวปกป้องน้องชายน้องสาว!

    และอย่างที่สอง บอกมานะ จริงๆพระเอกเรื่องนี้ชื่อ เยวี่ยเหลียนโหลว(พรรคหมิงเยี่ย) รึเปล่า เดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบ จูบมือ จูบ แก้ม จูบหน้าผาก ช่วงหลังๆได้จูบปากด้วย! แต่ก็ไม่ได้จูบแค่นายเอกนะ จูบพระเอกด้วย แฟร์ๆกันไป (คือน่าจะเป็นนิสัยส่วนตัวชอบสกินชิพ ไม่ได้มีเจตนาด้านอื่น)

    *** หลังจากนี้คือความคิดเห็นส่วนตัวต่อ ตัวเอกเรื่องนี้ ซึ่งใครสนใจสปอย์ที่ไม่มีอารมณ์ส่วนตัวกดได้เลยค่ะ เตือนแล้วนะ

    **** หลังจากนี้คือความเห็นที่ว่าทำไมเราถึงไม่ชอบ นายเอก - พระเอก ใครสนใจเชิญค่ะ แต่ถ้าใครอ่านตย.ที่สนพ.ลงให้แล้วชอบ นายเอก-พระเอก รู้สึกว่าทั้งคู่น่ารักและโรแมนติกมาก อาจจะไม่ชอบบทความนี้ของเรา สามารถผ่านรีวิวนี้ไปได้เพื่อไม่ให้ขุ่นข้องใจกันนะคะ ****


    หลังอ่านจบแล้ว เราสนใจพล็อตของนิยายเรื่องนี้นะ ถึงแม้ตอนอ่านหลังเล่มจะรู้สึกว่าแนวก็ซ้ำๆคือ คือพระเอกตัวน้อยได้รับความช่วยเหลือจากนายเอก ฝังใจ ชอบนายเอก รู้สึกว่ารัก อยากตอบแทน สุดท้ายเมื่อทำดีกับเขาทั้งคู่ก็รักกัน

    จุดที่เราสนใจก็คือ ใครอยู่เบื่องหลังฆ่าพ่อนายเอก กับ พระเอกจะกอบกู้ชนเผ่าของตัวเองยังไง

   แต่เราก็ยังติดอยู่จุดหนึ่ง คือเราไม่ชอบนายเอกเอาซะเลย อ่านขัดใจ ถามว่าตั้งแต่ต้นจนจบเล่ม นายเอกมีพัฒนาการทางความคิดและอารมณ์ไหม ก็มีแหละ แต่เหมือนวนอยู่ในไหมากกว่า

    แต่เราก็นับถือเรื่องหนึ่งนะ คือยังไงนายเอกก็ยอมหักไม่ยอมงอ แม้พระเอกจะแสดงออกว่าชอบ และใจตัวเองก็เหมือนจะชอบตอบ แต่สุดท้าย ‘กลับบ้าน’ คือเรื่องสำคัญที่สุด พระเอกไม่สำคัญพอให้ทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนได้

    แต่ขณะเดียวกันพระเอกยกให้นายเอกสำคัญที่สุด เขาพร้อมที่จะทิ้งพี่ชายน้องสาว และกลับแคว้นของนายเอกไปกับนายเอก ตลอดทั้งเล่มเราจะเห็นว่าพระเองทำเพื่อคนๆเดียวจนเหมือนคนโง่ เราไม่ได้รู้สึกคนเดียวนะ ตัวละครในเรื่องก็รู้สึก ทั้งเยวี่ยเหลียนโหลว(พรรคหมิงเยี่ย)กับพี่ชาย ต่างก็มองว่าพระเอกนี่โง่จริงๆ

    จากนี้จะพูดถึงจุดที่เราไม่ชอบนายเอกแล้วนะ บอกเลยว่าไม่ชอบตั้งแต่ต้นยันท้ายเล่ม แต่จะไม่พูดถึงทั้งหมด ไม่งั้นก็ยาวจริงแล้ว แต่บอกเลยว่าอัดอั้นตั้งแต่ตอนอ่าน

    นายเอกเป็นคนที่ชอบเหยียบย่ำน้ำใจผู้อื่น เมื่อเห็นท่าไม่ดีก็ทำตัวแบบตบหลังลูบหัว

    ที่เห็นบ่อยเลยก็คือ ตอนที่พูดใจร้ายกับพระเอก แทงใจดำพระเอกเลยแหละ ทั้งๆที่พระเอกไม่เคยทำผิดอะไรกับนายเอกเลย ใจตัวเองก็รู้ดีว่าเขาช่วยเหลือมาตลอด แต่ในฐานะคุณชาย ในอดีตมีแต่คนปรนนิบัติ การที่พระเอกดูแลเขาแม้เขาจะรู้ว่าแค่นี้ก็ดีมากแล้วแต่ความเคยชินที่ว่าใครๆก็ต้องดูแลเขามันฝังลึก เปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ

    ตอนที่เยวี่ยเหลียนโหลวเหนื่อยยากช่วยเหลือตน นายเอกกลับรู้สึกว่าเขาทำเกินหน้าที่ คนมาช่วยนี้หน้ามานเลย ต้องพูดประชดประชัดกลับ นายเอกถึงได้สติว่า เวลานี้ตนเลยมิตรอยู่เพียงคนเดียว ต้องรักษาเขาไว้ถึงได้รีบเปลี่ยนท่าที ก้มหน้าขอบคุณแทบไม่ทัน

    และมีจุกจิกมากมายที่ทำให้เรารู้สึกว่านายเอกคือคุณชายที่ตกระกำลำบาก ถึงภายนอกจะดูปรับตัวและอดทนได้ แต่ในใจรู้สึกว่าฟ้าดินไม่ยุติธรรม รู้สึกว่าตนเองโดนเอาเปรียบ และโดนเหยียบย่ำศักดิ์ศรี ไม่ได้ดูเลยว่า ที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ แล้วก็อยู่ได้ดีขนาดนี้ ไม่ได้ไปสัมผัสชีวิตทาสของจริง ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนมากมาย

    หรือไม่ก็ มองเห็นความช่วยเหลือเหล่านั้น แต่ก็ยังรู้สึกว่า ทุกคนต้องดีกับเขาอยู่แล้ว ทุกคนยังโอ๋ตัวเองไม่มากพอ

    พูดถึงนายเอกเสร็จ ก็ถึงตาพระเอกบ้าง ใช่แล้วค่ะ เรื่องนี้เราไม่ได้ฉะแค่คนใดคนหนึ่ง เราฉะคู่เลย

    พระเอกคือเด็กไม่รู้จักโต ไม่รู้จักโตเลยจริงๆ แม้จะคิดการไกลกว่านายเอก แต่บอกได้เลยว่าสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นคนที่อารมณ์วางอยู่หน้าเหตุผล ต่อหน้าเทียนจวิน(ฮ่องเต้)ที่อารมณ์ไม่ดี เพื่อช่วยนายเอก เกือบจะทำให้คนทั้งครอบครัวตกตายตามกันไป

    ทั้งๆที่ตอนนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังเป็นแค่สหาย แค่เพื่อนเนี่ยนะ คนที่อยู่กับนายมาแค่3-4เดือน แล้วนายไม่คิดถึงครอบครัวที่อยู่กับนายมา15-16ปีเลยเหรอ?

    แล้วที่ยิ่งกว่าก็คือ จบเหตุการณ์นี้ นายเอกโทษพระเอกว่า ทำไมไม่มาช่วยเขาให้เร็วกว่านี้ จนทำให้เขาโดนประทับตราทาส เราอ่านมาถึงตรงนี้นี้ร้องซี๊ดในใจเลยค่ะ ทั้งๆนายเอกก็รู้ดีว่าเพื่อไปช่วยตัวเองแล้ว พระเอกแทบเอาชีวิตไม่รอด บาดแผลเต็มตัวไปหมด

    แต่ก็ไม่ใช่ว่านายเอกจะไม่บรรยายจิตใจตัวเองนะ จุดนี้นักเขียนก็จะทำให้เรารู้ว่า นายเอกเคยเป็นลูกแม่ทัพมีความภูมิใจในตัวเองขนาดไหน เวลานี้กลับต้องประทับตราทาส นายเอกรู้สึกโดนเหยียบย่ำเหมือนจะแตกสลาย

    แต่เยวี่ยเหลียนโหลว(พรรคหมิงเยี่ย)ก็เข้ามาช่วยไว้ค่ะ จูบตราทาสที่ตอนกลางวันไม่ยอมให้พระเอกดูจนแทบจะวางมวยกัน จากนั้นก็ได้รับคำปลอบใจว่ามันเป็นเหรียญกล้าหาญ

    เช้าต่อมา พระ-นายก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นพระเอกที่ต้องยอมให้นายเอกตลอด

    การยอมให้ก็ไม่ได้จบแค่นี้นะ ผ่านจากเรื่องนี้มา พระเอกก็รู้ใจตัวเอง คอยแสดงออกเรื่อยๆว่าชอบนายเอก แต่นายเอกก็ปฏิเสธการแสดงออกอย่างอ้อมๆนั้น ในใจเขาก็ชอบพระเอกเหมือนกัน แต่ระหว่างพระเอกกับกลับบ้าน เขาเลือกบ้าน

    ช่วงท้ายเล่ม พระเอกยอมให้ทุกอย่างแล้ว ไม่เอาพี่ชายน้องสาวและชนเผ่าของตัวเอง เขาสารภาพรักกับนายเอกจากนั้นก็บอกว่าพาเขากลับไปที่บ้านเกิดของนายเอกด้วยเถอะ

    นายเอกคือซึ้งใจมากๆ

** ทั้งหมดนี้ คนชอบอาจจะรู้สึกว่ามันโรแมนติกมากๆ นายเอก เด็ดขาดและยิ่งใหญ่ก็ว่าได้ ใครอ่านมาถึงตรงนี้แล้วชอบนายเอก อยากจะวางมวยกับคนรีวิวก็ขอให้ใจเย็นๆนะ นี้เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น **

    ทั้งหมดนี้คือส่วนหนึ่งที่เราไม่ชอบ แต่แน่นอนว่ายังแนะนำให้ทุกคนไปอ่านเองกันดูก่อน ส่วนที่เราไม่ชอบ คุณอาจจะชอบก็ได้ แถมนี้ก็ยังเป็นเล่มหนึ่ง มีโอกาสให้ตัวเองลองว่าหยุดแค่นี้หรือไปต่อ

    สำหรับเรา ดีใจที่อ่านจบและได้มารีวิวให้ทุกคนฟัง รีวิวเล่ม1ทั้งหมดก็มีแค่นี้ เจอกันที่เรื่องต่อไปค่ะ

---(ใครสนใจอ่าน สปอย์ ที่ไม่มีอารมณ์ส่วนตัว กดได้ เลยค่ะ)--